ฐานแห่งการเรียนรู้ แม้เราไม่บรรลุธรรม

	แรก ๆๆ เราปฏิบัติ อะไรเราก็เอา อะไรเราก็เรียน เพื่อหาจริตของเราหรือทางที่เราถนัดให้เจอ ทำให้เราวนอยู่กับตำราอยู่เรียน  เราคิดเสมอว่า ถ้ากายเราดี จิตก็ดีด้วย เราก็เลยทำอย่างนี้ เราทำที่ใจก่อนโดยที่ไม่ต้องลงทุนมากมาย เรากำหนดที่ใจเป็นกุศลและแผ่บุญกุศลให้กับทุกๆๆคน ไปเรื่อย ทุกขณะจิตที่ระลึกได้ เช่นเจอศพสุนัขตาย เราก็ให้ ทางสามแพร่งเราก็ให้ เป็นต้น ร่วมกับกการปฏิบัติไปด้วยทุกวัน ห้ามนั่งนานนะเพราะยังไม่เก่ง นั่งพอมีจิตที่ว่างและสงบ พอรู้สึกคิด(อุปทาน)เริ่มมันวุ่นวายก็ออกจากสมาธิซะ แนะนำควรนอนก่อนเรานั่งตอนเช้าจะช่วยได้เยอะ กะเวลาเอาล่ะกันปรับเวลานอนให้เร็วหน่อยก็จะดี ใหม่ๆๆก็ยากนะ ทำไปเรื่อยๆก็จะชินเอง (คิดถึงหลวงพ่อฤษีจัง พิมพ์ก็ระลึกถึงท่าน) ..........พอทำไปได้ระยะหนึ่งไปเล่าให้เพื่อนฟัง ว่าเราทำอย่างนี้นะ ....เค้าเลยบอกว่าลองย้ายจิตที่ใจมาที่ระหว่างลิ้นปี่ดูซิ เราชอบลองอยู่แล้วก็เลยลองดู เอ..........มันเราเข้าสมาธิแล้วแฮะ นั่งได้นานขึ้นโดยอุปทานรบกวนน้อยลง มั่นทำทุกวันก็รู้สึกดีนะ .........เอแล้วเราจะได้บุญอย่างได้นะ...ช่วงนี้ก็ทำบุญเรื่อยตามสภาวะ เช่นใส่บาตร สวดมนต์ ดูแลครอบครัว ทำความสะอาดบ้าน เป็นต้น อ้อนึกได้อย่างหนึ่ง จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะ คุยกันได้ ลองได้ เอาพอรู้นะ

	สาธุแล้วแต่จริตจริงค่ะ บางคนที่หน้าผาก บางคนที่ลิ้นปี่ บางคนได้ทั้งหมด แถมไม่ต้องตั้งท่า