(บทความหลวงพ่อ) "กรรมฐานที่ไปนิพพานง่ายที่สุด"

	[size=180%]กรรมฐานที่ไปนิพพานง่ายที่สุด หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ วัดท่าซุง) หนังสือ พ่อรักลูก เล่ม ๓ หน้า ๑๔๙-๑๕๓ กรรมฐาน ที่ไปนิพพานได้ง่ายที่สุดคือ พุทธานุสสติกรรมฐาน เพราะว่าพุทธานุสสตินี่หมายถึงพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ นี่ถูกต้อง ทีนี้เวลาเจริญพุทธานุสสติกรรมฐานนี่ทำยังไงถึงดี นั่งจับคำภาวนาว่า “พุทโธ” หายใจเข้านึกว่า “พุท” หายใจออกนึกว่า “โธ” ก็ได้ หรือว่าถ้าเรานึกถึงความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อย่างใดอย่างหนึ่งให้มันซึ้งใจแล้ว เราจะภาวนาว่าอย่างไรก็ได้ ถามว่าผิดไหม มันต้องไม่ผิด ไม่ว่าภาวนา “พุทโธ” นี่อย่างอื่นก็ได้ แต่ว่าในขณะนั้นใจเคารพในพระพุทธเจ้า ถือว่าเป็นพุทธานุสสติ และอีกประการหนึ่งตามที่พระบาทสมเด็จ พระเจ้าอยู่หัว ท่านทรงแนะนำสมเด็จพระเทพฯ วันนั้นอาตมานั่งอยู่ด้วยที่วังสวนจิตรฯ สมเด็จพระเทพท่านบอกว่าจิตใจท่านฟุ้งซ่าน พระเจ้าอยู่หัวก็ทรงอธิบายง่ายๆ บอกถ้าฟุ้งซ่านก็ดูลายพรมนี่ก็ได้ ให้ใจมันอยู่แค่ลายพรม ถ้าหากว่าใจอยู่แค่งายของพรม จิตเป็นสมาธิ สมเด็จพระเทพฯ ท่านไปอิหร่านมาใหม่ๆ ท่านบอกว่า ดูพรมซะไปอิหร่านเลยแล้วพระเจ้าอยู่หัวท่านก็อธิบายต่อไป พระเจ้าอยู่หัวท่านเก่งมากนะในกรรมฐาน ๔๐ ท่านบอก ถ้าอย่างนั้นดูพระพุทธรูปก็ได้ หลับตามันฟุ้งซ่านก็ลืมตาดู อันนี้ถูกต้องจริงๆ การเจริญพระกรรมฐานไม่จำเป็นต้องหลับตาเสมอไป ถ้าหลับตาแล้วอารมณ์มันฟุ้งซ่าน ก็ลืมตา ลืมตาดูพระพุทธรูป ถ้าเวลานั้นใจเราจับอยู่ที่พระพุทธรูป ตายังดูอยู่ จิตไม่คิดถึงอารมณ์อื่น อย่างเวลานั้นเป็นสมาธิในพุทธานุสสติกรรมฐาน ท่านก็อธิบายต่อไปว่า สมมุติว่าพระพุทธรูปสิเหลือง เราดูเห็นพระพุทธรูปเป็นพุทธานุสสติ ถ้าสีเหลืองเป็นปีตกกสิณ อย่าลืมนะท่านเก่งมากนะ กรรมฐาน ๔๐ ท่านพร้อมมูลจริงๆ แต่อาตมาก็แพ้ท่าน เพราะอะไรรู้ไหม ท่านบอกว่า ขอให้บันทึก กสิณ ๑๐ กอง ถวายท่าน อาตมาก็บันทึกไป ๑ คาสเซท พอท่านนิมนต์เข้าไป ท่านก็ต่อว่า “ผมให้หลวงพ่อบันทึกกสิณให้ทั้ง ๑๐ กอง ท่านให้มาคาสเซทเดียว” ก็ถวายพระพรว่า “จะเอาสักเท่าไรก็กสิณทั้ง ๑๐ กอง มันเหมือนกัน ถ้าทำได้กองใดกองหนึ่ง ทุกกองเหมือนกัน มันเปลี่ยนแต่สี แต่คงอารมณ์เดิม” ท่านก็เลยถามว่า “ไอ้อย่างนี้เป็นกสิณอะไร” คณโฑมันตั้งห่างๆ ประมาณเสานะ สมมุติว่าจิตผมนึกถึงคณโฑ แต่มันยังไม่ถึงคณโฑ มันเป็นกสิณอะไร ก็บอกว่า “นี่ไม่ใข่กสิณหรอกครับ เป็นอรูปฌาณ เป็นวิญญาณัญจายตนฌาณ” เลยบอกว่า “แหม...อาตมารู้สึกปลื้มใจมาก ที่พระมหาบพิตรทรงปฏิบัติในอรูปฌาณ” ท่านบอก “ไม่ใช่ๆๆ” ผมตกใจ แล้วบอกว่า “ไอ้นี่มันกองที่ ๔๑ พระพุทธเจ้าไม่ได้สอน” ท่านก็เลยหัวเราะ คุยกัน ๒ คน เวลาคุย ๒ คนไม่มีใครเขาขัดคอ ความจริงท่านสนใจเป็นกรณีพิเศษอย่างนี้ ไม่มีใครเขาคิดกัน ท่านคิดละเอียดมาก (ธัมมวิโมกข์ ปีที่ ๕ ฉบับที่ ๔๕ หน้า ๖๖-๖๗) พิมพ์โดย มิ้ม