เดินทางตามหาธรรม

	ก่อนอื่นต้องบอกว่า น่าจะเพิ่งเริ่มปฏิบัติทั้งที่จริงทำมานานพอสมควรแล้ว ที่บอกว่าเพิ่งเริ่มนั้น เพิ่งจะเข้าใจว่า คำว่าเลิกสงสัยเป็นงัย คือเราไม่ต้อง ไปสนใจว่าจะจริงหรือไม่ เราทำไปเรื่อย ๆ คือความเพียร (เป็นสิ่งที่เราขาด) คือเรารู้หลักการปฏิบิัติแล้ว แต่ก็ยังอยากได้อาจารย์เพิ่ม อยากได้ความรู้เพิ่ม เป็นไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นควรทำหรือปฏิบัติตามที่เรารู้และเข้าใจ โดยไม่ต้อง ลังเลสงสัยระลึกเสมอว่า มัปฏิบัติดีแล้ว ถูกเรา เราพอแล้ว คงสภาพไปเรื่อย ค่อยๆๆทำวันละนิดละหน่อย เหมือนเราใสกระปุกออมสิน 5นาที่ 10นาที่ พอเรา เพียรทุกวันปฏิบัติและระลึกทุกวัน มันก็สงบ พอสงบ ก็จะรู้จักจิต และจะเข้าสู่ ......... ผู้ทำเท่านั้นจะเข้าใจ ถึงเวลาอาจารย์จะมาหาเราเอง

	กายเห็นกาย ก็ยังไม่ก้าวพ้น เพราะยังไม่ถึงเวลา เร่งมาก กายมันเป็นทุกข์(ครอบครัวก็ทุกข์ด้วย) เช่นเครื่องยนต์ ถ้าทำงานมาก มันก็ทรมาน ควรไปเรื่อย ๆ เราสุข ครอบครัวก็สุข เมื่อยัง ไม่ถึงเวลาเราจะละก็ละไม่ได้ ด้วยเราไม่ใช่พระ ที่จะครองผ้าสามเผือนแล้วจบ จวบจนเข้านิพาน

	ขออนุโมทนาบุญกับจขกท.ค่ะ ที่มาบอกเล่าประสบการณ์ในฟัง ตอนนี้มองเห็นเส้นทางธรรมที่ควรปฏิบัติตามบ้างแล้วค่ะ คือเพิ่งเข้าใจว่าบางทีสิ่งที่ขาดไปคือ ความเพียร เช่นเดียวกัน ยังลังเล ยังสงสัย ยังต้องการศึกษาเพิ่ม ยังต้องการอาจารย์ช่วยชี้แนะ รู้สึกเหมือนจะไม่สามารถปฏิบัติตามลำพังได้ กลัวไปไม่ถูกทาง จึงไม่คิดเริ่มปฏิบัติอย่างจริงจังเสียที บางครั้งตึงไป บางครั้งหย่อนไป มันก็ทุกข์ที่ไม่เคยปฏิบัติได้อย่างใจคิด เพราะจิตยังอ่อนไหวมาก จากนี้คงจะค่อยๆใส่กระปุกออมสินไปทีละเล็กละน้อยบ้างแล้วล่ะค่ะ...