ธรรมโอวาทสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังษี

ตอนที่ ๑๘

พระพุทธเจ้าสูงสุดแล้ว ทำไมต้องชุมนุมเทวดา

อาจารย์ชุบชีพ นกแก้ว : สมเด็จอาจารย์จำลูกศิษย์ได้ไหมเจ้าคะ

สมเด็จ : มาอีกแล้ว

อาจารย์ชุบชีพ นกแก้ว : มาอีกแล้ว (หัวเราะ) แหม น้อยใจเจ้าค่ะ พอลูกสาวมา ไม่มองหน้าลูกศิษย์เชียว ขอตัดพ้อต่อว่าหน่อยเถอะ

สมเด็จ : แล้วมึงเป็นอาจารย์สอนธรรมะยังไงวะ

อาจารย์ชุบชีพ : โธ่ ก็ดิฉันบอกแล้วว่า ยังไม่ใช่พระอรหันต์นี่เจ้าคะ น้อยใจเจ้าค่ะ ไม่อิจฉาหรอก อาจารย์คุณหญิงระเบียบก็เป็นอาจารย์ดิฉัน แต่แหม พอลูกสาวมา คุยกับลูกสาว ไม่มองหน้าลูกศิษย์ สมเด็จอาจารย์เจ้าขา วันนี้จะเรียนถามเจ้าค่ะ อย่าดุนะเจ้าคะ

อาจารย์ชุบชีพ : เรียนถามอย่างนี้เจ้าค่ะ ถามธรรมะก่อนนะเจ้าคะ เวลาทำบุญกันนี่เจ้าค่ะ มีการสวดพระปริตร เอาเทวดามาเกี่ยวข้องทำไมเจ้าคะ ต้องเชิญเทวดามาทำไมเจ้าคะ เรานับถือพระพุทธเจ้าสูงสุดแล้ว ยิ่งใหญ่แล้ว ต้องเชิญเทวดาทำไมเจ้าคะ ขึ้น สัคเค กาเม น่ะ เชิญมาทำไมเจ้าคะ

สมเด็จ : ปัญหานี้น่าคิดนะ

อาจารย์ชุบชีพ : นั่นซิ ก็ในคำสอนก็สอนให้นับถือพระพุทธเจ้าเป็นใหญ่ แล้วเวลาจะทำบุญทำทาน ต้องไปเชิญเทวดา ชุมนุมเทวดา เทวดาไม่ได้ใหญ่กว่าพระพุทธเจ้า เอามาทำไมเจ้าคะ

สมเด็จ : เอ็งเทศน์จบหรือยัง ตาอาตมาเทศน์บ้าง...

คือในปัญหาที่เรื่องการชุมนุมเทพ หรือการชุมนุมพรหม ในการที่จะให้มารับทราบ ในหลักการในเรื่องการสร้างบุญกุศลนี้ ท่านต้องศึกษาให้เข้าซึ้งถึงจุดแห่งความจริงของศาสนา และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในการที่เราเคารพในหลักการแห่งองค์สมณโคดม ผู้ซึ่งถือว่าเป็นผู้ประเสริฐสุดยอดแห่งบรมศาสดาของศาสนานั้น

ในการทำบุญทำทานนี้ พระพุทธเจ้าทั้งหลายย่อมไม่มารับทราบในเรื่องของบุญทาน เพราะว่าผู้ที่เป็นพุทธะแห่งยุคก็ดี ผู้ที่เป็นอรหันต์ก็ดี เขาเรียกว่า สิ้นแล้วซึ่งอาสวกิเลส ในการที่จะเกี่ยวข้องกับทางโลก

ทีนี้ ในภาวการณ์ในเรื่องที่จะให้ชุมนุมเทวดานั้น จุดมุ่งหมายก็คือว่า ท่านเชื่อว่า ท่านตายแล้วจะต้องไปเสวยกรรมในปรภพหรือไม่ ในการที่จะต้องไปเสวยกรรมในปรภพนั้นแหล่ จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีหลักแห่งการว่า ให้มีพยานในการทำความดี เพื่อที่จะได้ไปคิด บวก ลบ คูณ หาร ในการทำความชั่วความดีของท่านในโลกวิญญาณ

เพราะฉะนั้น ในการที่ให้ชุมนุมเทวดานี้ ท่านศึกษาในพระไตรปิฎก ท่านจะเห็นว่า เทพพรหมจะต้องเกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา ในการที่พระพุทธเจ้าจะออกโปรดสัตว์ เทศน์โปรดปัญจวัคคีย์ในครั้งแรกก็ดี ในการตรัสรู้ใหม่ๆ ก็ดี เพราะว่ามารกับพรหมกับเทพนี้ เกี่ยวข้องกับพระพุทธองค์มาตั้งแต่สมัยพุทธกาล และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องมารโลก เทวโลก พรหมโลกนี้ เขาเรียกว่า โลกของวิญญาณนี่มีก่อนยุคพุทธกาล

เพราะฉะนั้น ในการที่ให้ชุมนุมเทวดานี้ก็คือ ให้มาเป็นสักขีพยานในการทำความดีของมนุษย์แต่ละคน เพื่อป่าวร้องในการอนุโมทนาเข้าสู่ในบัญชีทิพย์แห่งห้องเก็บกรรมของแต่ละคน เพราะทุกคนจะต้องมีห้องเก็บกรรมของตนอยู่ในโลกวิญญาณ เขาเรียก ศูนย์รวมกรรม

เพราะฉะนั้น ในขณะกระแสคลื่นแห่งการทำความดี ที่ให้ชุมนุมเทวดานี้ เพื่อให้เทวดามาเป็นสักขีพยานในความดี เพื่อให้เข้าสู่ในบัญชีทิพย์ เมื่อถึงคราวตายจากโลกมนุษย์นี้ ไปเสวยกรรมวิบากนั้น จะได้คิดบัญชีนั้นได้ถูกต้องถ่องแท้

เขาเรียกว่า ดุลกรรมแห่งบัญชีชั่วกับบัญชีดีนั้นมากน้อยเท่าใด ฉะนั้น ถ้าเราทำบุญ เราเชิญพระพุทธเจ้ามาเป็นประธานในการสร้างกุศลของเรา พระพุทธเจ้าย่อมไม่มาเป็นสิ่งแน่นอน เพราะว่าพระพุทธเจ้าแห่งยุคไม่ข้องกับโลกแล้ว

อาจารย์ชุบชีพ : อ้อ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ เราเคารพพระพุทธเจ้าว่าสูงสุดแล้ว แต่ก็ต้องชุมนุมเทวดาก็เพื่อเป็นพยานในการที่ปฏิบัติความดี เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ

ทีนี้ ยังสงสัยต่อไปอีกว่า เวลาที่ทำกรรมฐานนะเจ้าคะ พระพุทธเจ้าก็สอนว่า ตนนี่ให้เป็นที่พึ่งแก่ตนเอง แต่ทำไมอนุสติ ๑๐ น่ะ จึงมีเทวดาเข้าไปเกี่ยวข้อง ให้เอาเทวดามาเป็นอารมณ์ จะไม่ค้านกับคำสอนหรือเจ้าคะ ที่ว่าให้ตนของตนเป็นที่พึ่งแก่ตนเอง คือที่ปฏิบัตินี่ ตัวก็ต้องของตัวเองซิ เอาพยาน เอาเทวดามาเกี่ยวข้องทำไม เทวดาจะช่วยอะไรได้ ก็พระพุทธเจ้าสอนแล้วนี่ว่า ตนของตนเป็นที่พึ่งแก่ตนเอง ก็ต้องปฏิบัติด้วยตนซิเจ้าคะ

สมเด็จ : คือในปัญหาอันนี้ มันเข้าสู่ในหลักแห่งวิปัสสนากรรมฐาน เพื่อสู่จุดแห่งความหลุดพ้น ทีนี้ ในการที่ใช้อนุสติ ๑๐ นี้ เพราะเหตุใดเล่า เพราะว่าจิตของมนุษย์นี้ เมื่อปฏิสนธิแห่งพืชพันธุ์ในการเป็นมนุษย์ในการสืบต่อในด้านของสังคม ในการสืบต่อในด้านเกี่ยวพันกับมนุษย์ย่อมมีความฟุ้งซ่านของกระแสจิตไม่เท่ากัน

กระแสจิตไม่เหมือนกัน เขาเรียก นานาจิตตัง อัตตาหิ อัตตโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน การที่ตนแหล่เป็นที่พึ่งแห่งตน ก็คือว่า ตนจะต้องกำจัดตนให้เหนือตน ทีนี้ในการกำจัดตนให้เหนือตนนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีอุบายแห่งการกระทำ

ทีนี้ ถ้ากระแสจิตของตนไม่แข็งแกร่ง ไม่ซาบซึ้งในเรื่องของความหลุดพ้น เขาเรียกมีโมหจริตแห่งความติดความสวย อย่างมึงยังต้องใส่สายสร้อย

อาจารย์ชุบชีพ : (หัวเราะ) ก็ดิฉันยังเป็นปุถุชนนี่เจ้าคะ

สมเด็จ : เพราะฉะนั้น ในเมื่อภาวการณ์แห่งการติดความสวยนี้ เมื่อรู้กระแสจิตอันนี้ ขั้นแรกที่จะรวบรวมกระแสจิตไม่ให้ฟุ้งซ่านจนเกินไปก็คือ เอาเทวานุสติเป็นสรณะ เพราะว่าเทพบุตร เทพธิดาในกายทิพย์นี้ย่อมมีความงามเหนือมนุษย์ ให้เข้าสู่ในจุดหลง เพื่อรวมให้จิตนิ่ง

อันนี้ พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติในเรื่องเอาเทวตานุสติเข้ามาสู่ในการปฏิบัติวิปัสสนา นี่คือ อรรถกถาจารย์ ฎีกาจารย์ ยุคต่อมา ต่อเติมแต่งเสริม เอ้า ตอบแล้ว

อาจารย์ชุบชีพ : เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ

เดี๋ยวหลวงพ่อเจ้าคะ อ้า ประทานโทษ เดี๋ยว เรียกผิด ต้องเรียกสมเด็จอาจารย์ ที่ว่าดิฉันยังแต่งตัวใส่สายสร้อย ดิฉันแต่งเพื่อบำรุงหัวใจเจ้าค่ะ คือว่าแต่งสวยงามแล้วสบายใจ

สมเด็จ : ก็เพราะว่ายังมีตัวโมหจริต คือในเรื่องความสวยความงาม เพราะฉะนั้น อรรถกถาจารย์ ฎีกาจารย์ ยุคต่อมา เขาก็อนุโลมตามโมหจริตของมนุษย์

อาจารย์ชุบชีพ : ถึงได้มีเทวานุสติเข้ามาแทรก เอาละเจ้าค่ะ เป็นอันว่า ไม่ข้องใจแล้ว มีอีกเจ้าค่ะ เกี่ยวกับเทวดาอีกนั่นแหละ

สมเด็จ : ว่ามา

2023-4-28 04:36 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (9.52 KB)

รุกขเทวดา

อาจารย์ชุบชีพ : เทวดานี่รักพระพุทธเจ้า แล้วเทวดานี่ต้องมีเทวธรรม ต้องมีใจเป็นกุศลธรรม ดิฉันอยากจะเรียนถามสมเด็จอาจารย์ว่า ทำไมเทวดาพวกนี้ชอบรังแกคนโน้น คนนี้ คนนั้น ให้วุ่นวายไปหมด ไปแกล้งเขาต่างๆ นานา เขาต้องมีเครื่องเซ่น เครื่องสังเวยมาละก็ชอบอกชอบใจ บางทีก็กินเครื่องเสวยเขาเปล่าๆ ช่วยอะไรไม่ได้

แม้ที่สุดสมัยพุทธกาล ที่พระไปทำวิปัสสนากรรมฐานที่ในป่าน่ะ เทวดาก็มาแกล้ง เรื่องอะไรเจ้าคะ เทวดานี่มีคุณธรรมสูง ทำไมจะต้องมาวุ่นวายกับมนุษย์เขาเป็นนักเป็นหนา มันเรื่องอะไรเจ้าคะ

สมเด็จ : วันนี้ฟังอาจารย์พระสูตรบรรยายหน่อย

คือว่าในเรื่องเทวดานี้ ไม่งั้นทำไมจึงมีว่า “รุกขเทวดา” เพราะว่า เทวดาเหล่านี้ไร้ศีลธรรม เทวดาบางจำพวกเลวยิ่งกว่ามนุษย์ ซึ่งเราศึกษาอยู่ ก็พวกเทพ เขาเรียกว่า เทพชั้นจาตุมหาราชิกาเหล่านี้ หรือว่าเทพที่ข้องอยู่ในกามคุณ เสพกามเป็นสรณะ

ทีนี้ เทพเหล่านี้ ทางโลกวิญญาณเขาถือว่าเป็นเทพชั้นต่ำ เมื่อเทพชั้นต่ำถูกการตักเตือนในโลกวิญญาณ ไม่ปฏิบัติตาม ก็รุออกจากเทวโลก เขาจึงตั้งชื่อว่าเป็น “รุกขเทวดา” ก็คือ เทวดาที่ถูกไล่ออกจากแผ่นดินของเทพ รุออกมา เขาเรียกว่า รุออกจากบ้านไป

เพราะฉะนั้น ในพวกนี้ส่วนมากก็คือพวกที่ไม่มีศีลธรรม ทีนี้ในการที่ไม่มีศีลธรรม ทำไมเทวโลกจึงไม่จัดการ นี่ต้องเข้าสู่ปัญหาธรรม เพราะเหตุใด ทำไมเทวโลกจึงไม่จัดการ การที่จะไปเสวยกรรมแห่งการเป็นเทพบุตรก็ดี การที่จะเสวยกรรมแห่งการเป็นเทพธิดาก็ดี การที่จะไปเสวยกรรมแห่งการเป็นเทพแห่งสมมติ ในการเป็นเจ้าที่เจ้าทางก็ดี

เขาเหล่านี้ส่วนมากล้วนแต่มีกุศลวิบากในการส่งเสริมตน เมื่อมีกุศลวิบากในการส่งเสริมตนในการไปเสวยทิพยอำนาจ เขาเรียกว่า ทิพยกุศล นั้น กุศลอันนี้ยังไม่หมดอายุแห่งการเป็นเทพ ก็จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเนรเทศออกจากเทวโลก

เมื่อเนรเทศออกจากเทวโลกแล้วไซร้ เทวดาบางองค์เกิดมีความสำนึกผิด ก็จะบำเพ็ญตนเข้าสู่เทวโลกอีก การจะบำเพ็ญตนเข้าสู่เทวโลกได้ก็โดยการขออาศัยชื่อ เพื่อสร้างบารมี การจะบำเพ็ญตนเข้าสู่เทวโลกได้โดยการขออาศัยชื่อ อรรถกถาจารย์ ฎีกาจารย์ หรือว่าเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงในโลกมนุษย์ เพื่อสร้างบารมี แต่พวกนี้เขาก็ยังมีศีลธรรม ก่อนที่เขาจะยืมใช้ชื่อ เขาจะขออนุญาตก่อน

เช่น เขาจะมาขอยืมใช้ชื่ออาตมา บอกว่า ท่านโต บัดนี้ข้าน้อยรู้ซึ้งในการทำผิด ข้าน้อยจะกลับตนสู่เทวโลก ทีนี้ การจะกลับตนสู่เทวโลกนี้ จำเป็นที่จะต้องบำเพ็ญตามกฎของเทวะ กฎของเทวะก็คือ มาสร้างบารมีในโลกมนุษย์

ถ้าบอกว่า ข้าน้อยนี้ชื่อนายเปี๊ยกมา ย่อมไม่มีใครรู้จัก ข้าน้อยนี้จะขอยืมชื่อท่านโต เพื่อในการสร้างบารมีได้ไหม อาตมาก็บอกเจริญพร แม้แต่มนุษย์ สัตว์เดรัจฉาน อาตมายังคิดจะช่วย แล้วผู้ที่จะทำความดีนั้น อาตมาส่งเสริม เพราะฉะนั้น อาตมาอนุญาตให้ใช้ชื่อได้

ทีนี้ มันมีในสันดานแห่งการเป็นเทพนั้นหยาบ มาถึงก็ หลวงพ่อโตมาโว้ย ต้องกินหมากอย่างดี ต้องเอาน้ำเมืองนอก น้ำเมืองในกินไม่ได้ ก็ล่อกันไปใหญ่ ล่อกันสักพักหนึ่ง ทีนี้เหลิง พวกนี้เขาเรียกว่า เทวดาเหลิงอำนาจ พอเหลิง กุศลที่สร้างจากการเป็นเทพก็หมดสิ้นจากเทวโลก

ทีนี้เทวทูตเขาจัดการละ เขาก็ส่งเทวทูตมาตามวิญญาณนี้ เพื่อไปใช้กรรม วิญญาณเทพบางตนมีฤทธิ์เดชมาก เมื่อมีฤทธิ์เดชมาก เทวทูตจะจับฉับพลันในการดึงวิญญาณนั้นเข้าสู่เทวโลก ก็ต้องส่งเทวทูตเป็นหลายๆ องค์ รวมกันขับไล่ เพื่อที่จะให้จนมุม

วิญญาณเทวดาบางองค์ก็หนีๆๆ หนีจนมุมเหมือนกัน ขณะนั้นเห็นท้องหมู ท้องหมา ท้องแมว ท้องไก่ ท้องเป็ด กำลังปฏิสนธิฟักเป็นตัวตน ก็มุดเข้าไปเกิดเป็นไก่ เป็นหมา เป็นแมว นี่คือ การหนีจากเทวโลกกลับกลายเป็นสัตว์เดรัจฉาน นี่คือเรื่องพิสดารของเทวดา

2023-4-28 04:41 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (9.1 KB)

เทวดามิจฉาทิฐิ

อาจารย์ชุบชีพ : นั่นนะซิ เลยมาเข้ารอย โห้ดิฉันเรียนถามสมเด็จอาจารย์อีกแล้วละเจ้าค่ะ คือดิฉันประหลาดใจ คนที่มีคุณธรรมสูง เขาก็เรียกว่า เทวดา คือเรียกว่า เทพโดยสมมติ ดิฉันอยากจะทราบว่า เทวดาที่เกะกะเกเรนี้ มาเกิดเป็นเทวดาได้อย่างไรเจ้าคะ ชาติก่อนเขาเป็นใคร ทำไมจึงมาปฏิสนธิเป็นเทวดาที่เกเรอย่างนี้ล่ะเจ้าคะ

สมเด็จ : เพราะว่า เดิมทีเขาจะต้องวิวัฒนาการมาจากการเป็นสัตว์เล็กสัตว์น้อย มาสู่การเป็นมนุษย์ แล้วจากการเป็นมนุษย์นี้ บำเพ็ญกุศลมากก็ไปสู่เทวโลก หรือพรหมโลก

ทีนี้พวกที่ยังเป็นเทพที่มีกายหยาบ พรหมที่ยังมีกายหยาบ ก็เหลิงระเริงในอำนาจแห่งกุศลนั้นจนลืมตน ลืมตนก็กลายเป็นว่าเหลิงไป เหลิงตนก็นำความฉิบหายเข้าสู่เขา เมื่อเขาถูกขับออกมาจากเทวโลกแล้ว อำนาจแห่งโมหกิเลสนั้นยังครอบงำ เลยกลายเป็นเทวดาเกิดความแค้นขึ้นมา ก็คือรังควานถ่ายความแค้นนี้สู่มนุษย์

เพราะฉะนั้น ก็เปรียบเสมือนหนึ่งมนุษย์ที่มีทิฐิมานะในอกุศลทิฐิ คล้ายๆ ว่า ฉันนี่แหละจะเอาชนะ ไม่ชนะก็เกิดความแค้นเป็นปองร้าย เดิมที เริ่มแรกเขาจะต้องบำเพ็ญจากการเป็นมนุษย์ที่มีจิตบริสุทธิ์ ทีนี้กระแสจิตของเทพ ของพรหมที่ไม่ได้บำเพ็ญสู่ในชั้นสูง หรือว่าเข้าสู่อาสวักขยญาณแล้วไซร้ ย่อมมีการสูงขึ้นตกลง เสมือนหนึ่งมนุษย์เรียกว่า กระแสจิตเปลี่ยนทุกวินาที

แบบเราซึ่งกำลังเป็นมนุษย์ในขณะนี้ บางทีตื่นเช้า ก็คือว่าจะไปโน่นดี วันนี้บางทีก็คือว่า จะมาหาอาจารย์สมเด็จที่นี่ดีไหม อีกใจหนึ่งก็ว่า เอ๊ะ ไม่ดี เราไปเที่ยวดีไหม แต่งตัวให้มันงามๆ หน่อย อีกใจหนึ่งว่า ไม่เอา ไม่ไปดีกว่าวะ นี่เขาเรียกว่า ค้านกันอยู่ในใจ

อาจารย์ชุบชีพ : คือว่าสองฝ่ายโต้ตอบกันอย่างนี้ แล้วแต่ฝ่ายต่ำฝ่ายสูง ใครจะสูงกว่ากัน ถ้ากุศลจิตสูง กุศลฉุดมาหาสมเด็จอาจารย์ได้

สมเด็จ : ก็อยู่ขณะนั้น เรามีสติควบคุมอายตนะมากเพียงพอหรือไม่ เสมือนหนึ่ง เทวดามีสติควบคุมรู้สำนึกผิดหรือไม่

ตอนที่ ๑๙

ชาตินี้สร้างแต่บุญจะมีโอกาสพลาดไหม

อาจารย์ชุบชีพ : อ้า สมเด็จอาจารย์เจ้าคะ ไม่ทราบว่าจะยกตัวอย่างใคร ดิฉันขอเรียนถาม เอาตัวดิฉันนี่เป็นตัวอย่าง ก็อย่างดิฉันนี่ เกิดมาชาตินี้ ไม่ได้สร้างบาปอะไรมากมาย ดิฉันก็เจียมตัวว่า ดิฉันเป็นลูกกำพร้า ก็คงพรากลูกนกฉกลูกกา ชาตินี้ดิฉันไม่ได้ทำบาปมากหรอก สร้างแต่บุญๆ อย่างนี้

อยากจะเรียนถามว่า เราอาจจะพลาดได้ไหมเจ้าคะ สร้างแต่กุศลอย่างนี้น่ะ เมื่อครั้งมรณกาล เราอาจจะพลาดได้ไหม คือหมายความว่า ดิฉันก็สร้างกุศลอยู่เสมอๆ แต่ว่าถ้าคนเราจะต้องปฏิบัติธรรมขั้นอริยบุคคลเบื้องต่ำ ก็คือโสดา จึงไม่ไปสู่อบาย เป็นหวังได้ ก็ดิฉันนี้ไม่มีหวังจะเป็นโสดา ดิฉันก็เชื่อว่า ดิฉันไม่สามารถปฏิบัติได้ แต่ดิฉันเห็นว่า เทวดาเกะกะนี่ เขาเป็นยังไง เขาถึงตายไปเป็นเทวดา อย่างคุณชุบชีพนี่ จะเป็นเทวดาได้ไหมเจ้าคะ

สมเด็จ : คือว่า กุศลนี่ บำเพ็ญแล้วก็หมั่นสร้างอันนี้ ต้องสิ้นจากโลกมนุษย์แล้ว เขาไปคิดกันในโลกทิพย์ ในโลกวิญญาณ แล้วจะรู้ว่ากุศลเรามากขนาดไหน ก็ไปเป็นเทพธิดา ไปเป็นนางฟ้า เพราะฉะนั้น อันนี้อยู่ที่กุศลของเราที่สร้างให้ตลอดถึงตอนเวลาแห่งการมรณภาพ แล้วขณะนั้นกระแสจิตวิญญาณจะพุ่งตรงไหน ตอนนั้นแหละ จะรู้ด้วยตน

2023-4-28 04:43 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (9.52 KB)

กรรมของตนตามล่า อดีต ปัจจุบัน ถึงอนาคต

อาจารย์ชุบชีพ : ที่สมเด็จอาจารย์พูดน่ะ ดิฉันเข้าใจค่ะอย่างนั้นน่ะ แต่ดิฉันจะทราบได้อย่างไร มรณกาลนี่ ชาตินี้ดิฉันไม่ได้ทำบาป ทำบุญเสมอ เผยแผ่ธรรมะ คือให้ธรรมะเป็นทาน ย่อมชนะทานทั้งปวง แต่ทีนี้อดีตชาติ ดิฉันไม่ทราบว่าทำกรรมอะไรไว้น่ะซิเจ้าคะ กลัวเดี๋ยวจะพลาดตกกระไดลงดิ่งไปอบาย

สมเด็จ : ทีนี้ก็ไปสู่ในทางโลกวิญญาณ เรียกว่า กุศลในปัจจุบันชาตินี้ ถ้าเรามีความดี ก็ไปสู่ในการเป็นเทพก็ได้ เป็นพรหมก็ได้ เมื่อถึงคราวมรณกาล

ทีนี้ พูดถึงในเรื่องของกุศลวิบาก กุศลวิบากนี้ ถ้าเราอยู่ในเทวโลกบำเพ็ญๆๆ เพื่อจะไปสู่การเป็นพรหมชั้นสูง เพื่อที่จะไปสู่การเป็นพระปัจเจกโพธิเจ้า เพื่อที่จะไปสู่การเป็นพรหมสุทธาวาส เพื่อที่ไปเป็นโสดาปัตติมรรค อริยบุคคลในโลกวิญญาณ อนาคามี เข้าสู่แดนอรหันต์ ในขณะบำเพ็ญอยู่นั้น เราสร้างแต่ความดี ตั้งแต่ชาตินี้ถึงเทวโลก เราก็ยังบำเพ็ญความดี ทีนี้เขาเรียกว่า กรรมของตนตามล่าอดีต ปัจจุบัน ถึงอนาคต

ทีนี้ ในภาวการณ์นั้นแหล่ พรหมบางองค์ ทำไมต้องลงมาเกิดเป็นปลาไหล พรหมบางองค์ ทำไมต้องลงมาเกิดเป็นช้าง แล้วก็พรหมบางองค์ ทำไมต้องมาเสวยวิบากในโลกมนุษย์ก่อน แล้วจึงจะเข้าสู่จุดแห่งความปรารถนาของตน เพราะว่า กุศลในอดีตนี้ยังตามไม่ทัน

โลกวิญญาณเขาถือแค่สามชาติ อดีตชาติก่อนเกิดเป็นปัจจุบัน ปัจจุบันเข้าสู่อนาคตชาติ เพราะฉะนั้น ถ้าเราตายจากโลกมนุษย์ในปัจจุบันชาติ กุศลอันนี้ เขาจะคิดแค่อดีตชาติที่หนึ่ง ที่ก่อนจะเกิดเป็นมนุษย์ ก่อนจะมาเกิดเป็นอะไร ชุบชีพ หรืออะไรน่ะ แล้วก็จะขึ้นไปเทวโลก เขาก็จะคิดบัญชีนี้ ขณะนี้จะเสวยทิพย์ในชาติแห่งอดีตถึงปัจจุบัน บวกแล้วมีความดีเท่านี้

2023-4-28 04:43 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (9.1 KB)

การเสวยกรรมวิบาก

ทีนี้ ระหว่างที่เราเสวยความดีนั้นแหละ แล้วเรากำลังทำความดีอยู่นั้น อดีตชาติเป็นสิบๆ ชาติ เป็นร้อยๆ ชาติ กรรมอันนั้นตามมา ตามมาถึงระหว่างการเสวยทิพย์อยู่ในเทวโลก เขาจะยื่นหมายแห่งกรรมวิบากอันนี้มาว่า บัดนี้ กรรมอันนี้เจ้าหนี้ทวงมาแล้ว

ในเทวโลกชั้นที่ ๖ เขาจะมีศาลาลูกขุน นี่เล่าเรื่องเทวดาหน่อย ศาลาลูกขุนจะมีการไกล่เกลี่ยว่า บัดนี้ วิญญาณนี้กำลังประกอบความดีอยู่ในเทวโลกขณะนี้ และต้องการที่จะเอากุศล พูดง่ายๆ ปัจจัยนี้ใช้ให้ในครั้งนี้เป็นเท่านี้ ท่านจะอโหสิกรรมให้หรือไม่

ถ้าวิญญาณหรือว่ากรรมวิบาก เจ้ากรรมนายเวรในอดีตไม่ยอมอโหสิกรรม เราจำเป็นที่จะต้องจุติลงมาสู่มนุษยโลก หรือว่าไปสู่ภูมิใดภูมิหนึ่งอีก เมื่อเข้าสู่มนุษยโลก ก็ต้องเข้าสู่หลักแห่งวัฏฏะอีก เมื่อตกอยู่ในวัฏฏะบำเพ็ญดี ก็ใช้ในชาตินี้ แล้วขึ้นไปสู่เทวโลกอีก

เพราะฉะนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องของกรรมวิบากแห่งการเสวยของแต่ละบุคคล ที่นี้เป็นสำนักของโลกวิญญาณ รู้เรื่องรายละเอียดของการถี่ยิบของกรรมมาก ฉะนั้นจึงไม่พูดเลี่ยง แบบบางคนมาหาหลวงปู่ บอกถามตั้งนาน ท่านพูดสองคำ ความถี่ยิบของกรรมนั้น กระแสกรรมของแต่ละคนนั้น เป็นเรื่องละเอียดมาก เรื่องเฉพาะคนๆ เดียวจะให้อธิบายหมด ห้องนี้ทั้งห้องยังไม่พอเก็บเป็นตำรา

เพราะฉะนั้น นี่คือชี้จุดว่ากรรมวิบากมันเป็นอย่างนี้ ขณะที่เราขึ้นไปเทวโลกเสวยกรรมอยู่ อดีตชาติก่อนเป็นมนุษย์นี้ กรรมนั้นดีปัจจุบันนี้สิ้นจากโลกมนุษย์ไปสู่เทวดา กรรมนั้นก็ยังดี แต่เกิดมีอกุศลกรรมในอดีตหลายชาติตามมา เขาจะยื่นมาเป็นทางการอีกครั้งหนึ่ง นั่นคือเป็นวิบากของกรรมแต่ละคนต่างกรรมต่างวาระต่างคนต่างเหตุผล เพราะฉะนั้น จะรู้แน่ก็เมื่ออยู่เทวโลก อยู่พรหมโลก อยู่โลกวิญญาณแล้ว

อาจารย์ชุบชีพ : นี่แหละเจ้าค่ะ พวกที่ไม่ได้เรียนพุทธศาสนา เขามาฟังแล้ว เข้าไม่เชื่อหรอก ทำดีตั้งเป็นก่ายเป็นกอง แล้วก็ต้องไปสู่นรกสู่อบาย ทำผิดนิดเดียว เขาไม่รู้ถึงอดีตชาติ ตั้งร้อยชาติ พันชาติ แสนชาติ โน้น ว่าไอ้กรรมนั้นมันหนุนส่งขึ้นมา เอาละเจ้าค่ะสมเด็จอาจารย์เจ้าคะ ในพระพุทธศาสนานี้ มันไม่ได้ปฏิบัติกันง่ายๆ เลยนะเจ้าคะ

สมเด็จ : มันเป็นเรื่องละเอียด

ตอนที่ ๒๐

ธรรมชาติเดินไปสู่การสลายของพุทธะ

อาจารย์ชุบชีพ : สมเด็จอาจารย์เจ้าคะ สมมติว่าการปฏิบัตินี่ เราจะจ้องอริยะละ นี่กลายเป็นโลภะไปแล้ว เพ่งๆ ไปแล้วมันไม่ทันใจ โมหะ มันเกิดอีกแล้ว ทีนี้ พอไปเห็นอะไร ไปติดนิมิตเข้ามา มันก็หลง ไอ้โมหะมันก็เข้ามากิน มันสลับซับซ้อน อย่างนี้มันจะไปถึงได้อย่างไรเจ้าคะ อริยมรรค อริยผล นี่น่ะ

สมเด็จ : อริยมรรค อริยผล ถึงได้ ต่อเมื่อท่านไม่หลงมรรค ไม่หลงผล ไม่ยึดไม่ยึดผล ก็คือว่า

วันหนึ่งตื่นเช้าขึ้นมานี่ ข้านี้ยังไม่ตาย ข้านี้ยังไม่ตาย สิ่งที่ดีข้าต้องทำ สมาธิข้าต้องนั่ง พยายามให้จิตนิ่ง

หลักแห่งพระพุทธศาสนามีจุดอยู่ว่า เมื่อครั้งหนึ่ง ในพระวิหารเชตวัน พระอานนท์เถระได้เข้าทูลถามองค์โคตมสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าน้อยนี้เป็นพุทธอุปัฏฐาก ตามรอยยุคลบาทอยู่ทุกเมื่อ เหตุไฉน ข้าน้อยฝึกในด้านฌานญาณจึงไม่ได้ ในการนั่งวิปัสสนากรรมฐาน ฌานไม่เกิด ปัญญาไม่ขึ้น เพราะเหตุใดเล่า”

องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เอนกายอยู่ ณ ใต้ต้นรัง ก็ได้ตอบว่า

“อานนท์เอ๋ย การฟังธรรมให้ถึงธรรม ตั้งมั่นธรรม จิตจดจ่อจนไม่จดจ่อคือจดจ่อ จิตเพ่งจนไม่เพ่งคือเพ่ง การรู้จนไม่รู้คือรู้ เพราะฉะนั้น อานนท์ เจ้าอย่าหลง อย่ายึด อย่าจดจ่อ อย่าถึง ไปในธรรม”

คือ การหวังตั้งปณิธานให้ถึงเร็ว ย่อมไม่ถึง วางจิตเฉยๆ ให้นิ่งๆ จิตนี้ยิ้ม เอกัคตาจิตขึ้นสู่ธรรม ประภัสสรแห่งธรรมเกิดขึ้นเอง ปัญญาวิมุตติอาศัยธรรมแห่งอาสวะ อาสวะเกิดขึ้นต้องอาศัยฌาน ฌานเกิดขึ้นต้องอาศัยการนั่ง การนั่งต้องกระทำด้วยความว่าง

หมายความว่า ถ้าเราไปยึดมันก็ไม่ถึง ถ้าเราไม่ยึดอาจจะถึงโดยเราไม่รู้ตัว เพราะว่าอันนี้ เขาเรียกว่า ทำไปเรื่อยๆ เคลื่อนคล้อยตามธรรม ธรรมชาติเดินไปสู่การสลายของพุทธะ ถึงพุทธะ ทิ้งพุทธะ วางให้นิ่งถึงปัญญาหยั่งรู้สรรพสัตว์ เข้าใจไหม

อาจารย์ชุบชีพ : เข้าใจเจ้าค่ะ คือได้กับตัวดิฉันเจ้าค่ะ ดิฉันเคยปฏิบัติ ดิฉันเข้าใจแล้วที่สมเด็จอาจารย์พูดนี่ เข้าใจ หมายความว่า ไม่ให้มุ่งหวัง ถ้ามุ่งหวังแล้วมันจะไม่เจอ คือหมายความว่า มันมีทางอยู่ก็ให้เดินตามทาง ถึงเมื่อไหร่ แล้วแต่เหตุและปัจจัย

ดิฉันเคยปฏิบัติ สมเด็จอาจารย์เจ้าคะ ดิฉันเป็นลูกศิษย์วัดมหาธาตุ ดิฉันปฏิบัติวันนั้น ดิฉันนั่งได้ ๔ ชั่วโมง แหมรู้สึกแจ่มใส ลืมตาก็มองไม่เห็นคุณชุบชีพเจ้าค่ะ มันมีแต่นาม รูปไม่มี แหมแจ่มใสจริงๆ แจ่มใสมากมายทีเดียว พอออกแล้วก็ปีติเหลือเกิน ไม่ต้องกินไม่ต้องนอน มันมีปีติ ไม่ง่วง ดิฉันก็เลยมานึกว่า อ้อ คือหมายความว่า เรานี่ไม่หวังนี่ มันได้ แล้วพอมาหวังที่จะเอาอย่างนั้นอีก ทำแทบตาย ไม่เจอเลย

แล้วดิฉันก็เลยนึกเอาเอง วิจารณ์ในใจว่า แหม ที่พวกนั้นเขาคุยกันนะที่เขาว่า เขาได้มรรค ผล นิพพาน มันอย่างนี้เองนะ มาจับเอาตรงนี้เอง ดิฉันว่า โธ่ อย่างนี้ก็เข้าใจผิด หมิ่นพระปัญญาคุณพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าบำเพ็ญบารมีมาหลายแสน หลายล้านชาติ จึงได้บรรลุ มรรค ผล นิพพาน นี่นั่ง ๔ ชั่วโมง บรรลุนิพพาน นี่หมิ่นพระปัญญาคุณพระพุทธเจ้าใช่ไหม สมเด็จอาจารย์เจ้าคะ

สมเด็จ : เพราะว่าในขณะนั้น เขาเรียกว่า กระแสจิต ธาตุทั้ง ๔ เพียงแต่นิ่ง เมื่อกระแสจิตแห่งธาตุทั้ง ๔ นิ่ง อายตนะภายในจิตวิญญาณรวมกันได้ มันเกิดปีติเอง ยังไม่ถึงนิพพานหรอก

อาจารย์ชุบชีพ : นั่นซิเจ้าคะ ดิฉันได้สติว่า แหมพวกนี้หลงว่าไปนิพพานไปสวรรค์กัน

สมเด็จอาจารย์เจ้าคะ เป็นอันว่าพอใจดิฉันแล้ว สรุปลงก็คือว่า ไม่ให้ยึด ไม่ให้เกาะ ไม่ให้ถือมั่น ปฏิบัติธรรมตามธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงวางหลักเกณฑ์ไว้ มันได้เอง ชาตินี้ไม่ได้ ชาติโน้นๆๆๆ ไปก็ได้เอง

สมเด็จ : เมื่อคราวองค์สมณโคดมจะทิ้งสังขารจากโลกมนุษย์ อานนท์ได้ยืนเกาะ ร้องไห้ พระพุทธองค์ได้มีรับสั่งกับพระอานนท์ว่า

“อานนท์เอ๋ย ถ้าเจ้าติดตถาคต เจ้าไม่ถึงตถาคต อานนท์เอ๋ย เจ้าจะเศร้าโศกเพื่ออะไรเล่า การเป็นนักพรตสิ้นแล้วซึ่งความร้องไห้ การเป็นนักพรตสิ้นแล้วซึ่งความหัวเราะ เพราะฉะนั้น อานนท์ เจ้าจงเร่งจิตเข้า เร่งจิตเข้า นั่นแหละ วาระนั้นจะถึงธรรม”

ตอนที่ ๒๑

เมตตาสูตรสยบมาร

(วันที่ ๒๐ กันยายน พ.ศ.๒๕๑๓)

ม.ล.โอภาส ชุมสาย : ลูกมีปัญหาถามนิดหนึ่งเพคะ ขณะที่ลูกปฏิบัติพระกรรมฐานถวายพระพุทธเจ้า มีวิญญาณแม่นางตะเคียนมากวนอยู่ตลอดเวลา ลูกร้องไห้อยู่ในพระกรรมฐาน เพราะทำไม่ได้ เพราะเขาเอามือแหย่มาเรื่อย ลูกก็ร้องไห้บอกว่า วิญญาณสถิตยุติธรรมไม่มีแล้วหรือในโลกนี้ อยู่ที่ไหน คนจะปฏิบัติพระกรรมฐานถวายพระพุทธเจ้าก็มาแกล้งอยู่อย่างนี้

พอลูกเอนกายลงนอนก็มาแกล้ง เพื่อจะให้ปฏิบัติพระกรรมฐานไม่ครบ ๗ วัน ตามที่ลูกได้ตั้งใจไว้ ลูกก็ได้พยายามทำไปเรื่อย ร้องไห้ไปเรื่อย ก็ปรากฏว่าวิญญาณเทพองค์หนึ่ง ปรากฏร่างที่หัวเตียงนอน ท่านบอกว่า “ปฏิบัติไปเถอะ” ตั้งแต่ตอนนั้นก็ปฏิบัติได้อีก ๑ วัน ก็ครบเพคะ ลูกอยากทราบว่า วิญญาณของผู้ที่ชื่อเทพเทวาเป็นใครเพคะที่มาช่วย

สมเด็จ : คือในการบำเพ็ญนั้น การปฏิบัติจิตนี้ยิ่งมีมารผจญเป็นสิ่งธรรมดา เพราะฉะนั้น ถ้ามารผจญเราในกายในกายนี้ ถ้าท่านชาญฉลาด ท่านไม่ต้องเรียกร้องให้ใครมาช่วย ท่านจงปฏิบัติด้วยการแผ่เมตตา ในกระแสแห่งเมตตาจิตนี้แหล่ ที่จะช่วยให้ผู้ที่รังควานเรานั้นได้สยบลง ในหลักของเมตตาสูตร เขาเรียกว่า เมตตาธรรมนั้นสามารถทำให้คนชั่วเลิกชั่วได้

ทีนี้ ในภาวะที่ไม่เข้าซึ้งถึงในสัจจะอันนี้ ก็ได้ทำการเรียกร้องเทพเทพารักษ์ให้มาช่วย เทพารักษ์องค์ที่มาช่วยเรานี้ เป็นเทพประจำทิศบูรพา ซึ่งส่วนมากเป็นการที่จะคอยช่วยเหลือปกป้องคุ้มครองมนุษย์ที่จะปฏิบัติในทางดี ในทางจิต เพื่อจะได้ไปสู่ในทางดี

เพราะฉะนั้น ในการแห่งการที่เราปฏิบัตินี้ ในภาวการณ์เขาเรียกว่า คือ มีผู้แกล้งก็คือมาร ในเรื่องของกายในกาย มีผู้ส่งเสริมก็คือมีเทพมาช่วย อันนี้ก็ถือว่า เรียกว่าดวงเรานี้ ในภาวะเขาเรียกว่า มีเทพอุปถัมภ์ เจ้าก็เป็นหมอดูใช่ไหมล่ะ มาสอบกับอาตมาหน่อย อาตมานี่หมอดูเก่าวัดระฆังฯ

ม.ล.โอภาส ชุมสาย : ลูกขอมอบตัวเป็นลูกศิษย์ของสมเด็จพระคุณเจ้า ลูกก็ต้องขอให้พระคุณเจ้าช่วยประทานสรรพวิทยาให้ลูกดูหมอได้แม่นๆ เพคะ

สมเด็จ : ทีนี้ ในการดูหมอ ตำราหลักการในโหราศาสตร์นั้น ในการวิบากของฟ้า ของดวงดาวนพเคราะห์ก็ดีนั้น หรือของดวงดาวแห่งจักรวาลนั้น เพียงแต่เป็นส่วนหนึ่งในการประกอบกระแสคลื่นในการสู่พลังของมนุษย์ เพราะฉะนั้น โหราศาสตร์ที่เขาทำนายกัน เชื่อได้อย่างมากที่สุดไม่เกิน ๖๐ เปอร์เซ็นต์ ครึ่งต่อครึ่ง

ส่วนมากวิถีการแห่งการครองตนในการเป็นอยู่ จะดีหรือไม่ดีนั้นขึ้นอยู่กับกฎแห่งกรรมของตนวิบาก เพราะฉะนั้น ในการทำนายในเรื่องสำคัญนั้น คือ เรื่องคอขาดบาดตายนั้น ควรทำนายโดยการแบ่งรับแบ่งสู้ ตามบทอาชีพหมอ (ที่ประชุมหัวเราะ)

ม.ล.โอภาส : ลูกรู้สึกว่าเป็นพระคุณอย่างสูง แล้วก็ไม่มีอะไรที่จะทูลถามสมเด็จท่านแล้ว เอาไว้ให้ผู้อื่นได้กราบถามบ้าง ขอกราบลาพระคุณเจ้าเท่านี้

ตอนที่ ๒๒

สามเมาทิ้งได้ นิพพานมีหวัง

(วันที่ ๔ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๑๔)

สานุศิษย์ : หลวงพ่อครับ คำที่เขียนอยู่บนหน้าพระตำหนัก ที่เขียนว่า “สามเมาทิ้งได้ นิพพานมีหวัง” กระผมขอกราบถามว่า “สามเมา” นี่ หมายถึงอะไรครับ

สมเด็จ : มนุษย์เราเมาลาภ ก็ย่อมเสื่อมลาภ มนุษย์เราเมาโกรธ ก็จะต้องเกิดเหตุ เมาหลงก็ต้องพินาศ เพราะฉะนั้น โลภ โกรธ หลง ทั้งหลายใน ๓ ประการ คือ โลภะ โทสะ โมหะ มีในตัวท่าน ถ้าท่านตกอยู่ในห้วงของจุดใดจุดหนึ่ง ท่านก็ย่อมที่จะไม่มีทางหลุดพ้นสู่การที่จะเรียกว่า “รู้” ในความบริสุทธิ์ของสัจจะ แห่งความละทิฐิของอัตตา

สิ่งเหล่านี้ก็คือว่า ถ้าท่านหลงอยู่ในสามเมา เขาเรียกว่า พญามารภายในกาย ท่านตามไม่ทัน คือ โลภ โกรธ หลง

โลภ โกรธ หลง นี้ พร้อมที่จะทำลายท่าน เมื่อสติท่านเผลอ เมื่อนั้นเขาย่อมแทรกเข้าไปในตัวท่านโดยท่านไม่รู้ ท่านไม่ทันเตรียมพร้อม คือเรียกว่า ท่านมีช่องว่างเมื่อไหร่ เขาก็จะแทรกตอนนั้น เพราะฉะนั้น ท่านจะละไม่ให้โลภ โกรธ หลง นี้ ครอบท่านได้ ท่านก็จะต้องพยายามใช้ในการทำสมาธิภาวนา

ตอนที่ ๒๓

ทำความดีมนุษย์ไม่รู้ เทพพรหมรับรู้

(วันที่ ๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๔)

อาจารย์ลัดดา : หลวงพ่อสมเด็จเจ้าคะ คุณพ่อของลูกเสียเมื่อวานนี้ ลูกอยากจะขอบารมีว่า กุศลทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกบำเพ็ญ ให้ส่งไปถึงพ่อด้วยเจ้าค่ะ

สมเด็จ : คือกุศลทั้งหลายเราก็สร้าง ทีนี้ในสภาวการณ์ทั้งหลาย การเสียใจเป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้ ภาวะของมนุษย์จำเป็นที่จะต้อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย ตามวาระ ในการตายนั้น เป็นสิ่งที่เรียกว่า คนเราสังขารและอายุถึงคราวหมดตามกรรมวิบาก

มนุษย์เรามีกรรมแต่ละคนไม่เหมือนกัน เราก็เรียกว่า เมื่อเรามีอุดมการณ์ที่จะทำงานช่วยส่วนรวม เราก็ตั้งเข็มทิศในการที่จะทำงานเพื่อมนุษย์ต่อไป ในการทำงานศาสนาให้คนรุ่นต่อไปได้ศึกษา กุศลทั้งหลายนั้น จะช่วยวิญญาณผู้ตายให้สู่สุคติ

คนเรานั้น “ทำความดี” ไม่จำเป็นที่จะต้องได้รับการยกย่องจากคนว่า เราทำความดี มนุษย์หมู่หนึ่งอาจจะไม่เข้าใจในความดีของเรา แต่เทพพรหมย่อมรับรู้ในการกระทำของมนุษย์ที่มีเจตนาที่จะสร้างกุศล

ขอให้ท่านทั้งหลายยึดมั่นในกฎแห่งกรรมเป็นสรณะ แล้วท่านย่อมที่จะไม่ต้องทุกข์ มนุษย์เราเมื่อถึงวาระแห่งการสิ้นนั้นแหล่ การเสียใจก็ดี การอะไรก็ดี ย่อมที่จะช่วยให้วิญญาณนั้นกลับคืนสู่การเป็นมนุษย์ไม่ได้

เราควรตั้งจิตตั้งใจอธิษฐานบารมีที่เราสร้างนั้น เพื่อช่วยให้วิญญาณนั้นอยู่สุขในปรภพ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ควรกระทำ

ตอนที่ ๒๔

สุนัขมีความซื่อสัตย์

(วันที่ ๕ กันยายน พ.ศ.๒๕๑๓)

พระเชาวน์ ญาณวีโร : ในคัมภีร์กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า ในบรรดาวิหกทั้งหลาย นกกานี่เลวที่สุด และในบรรดาสัตว์สี่เท้าทั้งหลาย สุนัขเลวที่สุด สำหรับในบรรดาพืชทั้งหลาย ละหุ่งนี่เลวที่สุด อันนี้หมายความว่าอย่างไรครับ

สมเด็จ : คือนี่ เป็นการอุปมาอุปมัยของเหล่าอรรถกถาจารย์ ฎีกาจารย์ในยุคต่อมา ที่จะแบ่งในพวก ในหมู่คณะ ในกลุ่มของตน เพราะฉะนั้น ถ้าให้อาตมาพูดแล้ว อาตมาว่า หมานี่ดีกว่าคน เพราะอะไรเล่า เพราะว่าสัตว์เหล่านี้เป็นสัตว์ที่มีความทรงจำในทางระบบประสาทดีกว่ามนุษย์ เรียกว่าสอนจำง่ายกว่ามนุษย์

ทีนี้ ในการที่เขาแบ่งนี้ เขาเรียกว่า อรรถกถาจารย์ ฎีกาจารย์ ที่เขียนต่อเติมในคัมภีร์นั้น เกิดความอุปาทานยกตนเหนือกว่าเขา ก็ย่อมลงความเห็นในสิ่งนั้นๆ เป็นสิ่งเลว

ทุกอย่างในโลกนี้ ในวงการแห่งคำว่า “เลว” เขาก็มีความดีของเขาอยู่ในความเลว สภาพการณ์ในพืชพันธุ์ทั้งหลายก็ไม่ได้มีความเลวในความจริงของตน

เพราะในหลักแห่งคัมภีร์บางคัมภีร์ก็ต่อเติมจนเรียกว่า เลอะ แบบภาษาชาวบ้านว่า อ่านแล้วไม่รู้จะเอาหลักไหนเป็นสรณะ จนเวลานี้บางคนที่ไม่ยึดหลักแห่งเหตุผลแห่งความจริง ก็จะอุ้มตำรา เกาะอย่างไม่ยอมถอย

นั่นคือเหล่าพวกเขาเรียกว่า นักปราชญ์ในยุคปัจจุบัน เรียนศาสนาพุทธเพื่อพูด เพื่อแย้ง เพื่อโต้ ไม่ใช่เรียนพุทธศาสนาเพื่อทำ เพื่อปฏิบัติให้หลุดพ้น ซึ่งมีอยู่ในวงการพุทธศาสนาในปัจจุบันนี้มากมายนัก

พระเชาวน์ : ธรรมะตอนนี้เป็นการแต่งขึ้นในตอนหลัง อย่างนั้นหรือครับ

สมเด็จ : ยุคหลัง

พระเชาวน์ : ไม่ใช่พระพุทธเจ้ากล่าวเอง

สมเด็จ : พระพุทธองค์นี้ เมื่อเป็นองค์สมณโคดม มีแต่จะพูดเรื่องว่า จะทำอย่างไรจึงให้มนุษย์พ้นทุกข์ ทำอย่างไรจึงให้สัตวโลกมีสุข เพราะฉะนั้น ย่อมไม่มีเวลา หรือไม่มีสมาธิที่จะมาแยกแยะในเรื่องเรียกว่า ชี้คนนั้นไม่ดี ชี้คนนี้ไม่ดี

ถ้าองค์สมณโคดมยังมีอกุศลอารมณ์นี้ประจำใจแล้วไซร้ ถ้าท่านศึกษามาในคัมภีร์ย่อมทราบว่า เทวทัตนั้นทุกวิถีทางที่จะทำลายองค์สมณโคดม เหตุไฉน องค์สมณโคดมจึงไม่ลงความเห็นว่า เทวทัตนี้เป็นนักบวชที่เลวเล่า

พระเชาวน์ : ในที่นั้นกล่าวไว้ว่า ในบรรดาพืชทั้งหลาย ต้นละหุ่งเลวที่สุดนี่ ต้นละหุ่งเลวอย่างไรครับ

สมเด็จ : อาตมาไม่ใช่ผู้แต่งในเรื่องต้นละหุ่ง เพราะฉะนั้น ไม่รู้ว่ามันเลวอย่างไร

ดร.คลุ้ม วัชโรบล : หลวงพ่อครับ ต้นละหุ่งนี่ในทางวิทยาศาสตร์มันไม่ใช่ของเลว เป็นของดีนะครับ ใครว่าของเลว ตำราไหนว่า

พระเชาวน์ : อันนี้ในคัมภีร์เขียนไว้เลย แต่สำหรับที่ว่า สุนัขเลวนี่ เขาก็ให้ความเห็นกันว่า สุนัขนี่ถึงจะเลี้ยงให้อิ่มอย่างไร มันก็ชอบกินขี้

สมเด็จ : นั่นคือสัญชาตญาณของสุนัขที่เขาเกิดมา สิ่งนี้ที่เขากินลงไปได้ เพื่อความอยู่รอดของเขา เพราะฉะนั้น อาตมาว่า สุนัขน่ะมันยังดีกว่าเอ็ง เพราะว่าเอ็งลองสอนให้มันนอนตรงนั้น มันก็นอนตรงนั้น ไอ้มึง บอกมึงว่า ตรงนี้อย่าไป มึงก็ยังไป

ดร.คลุ้ม : ขอสนับสนุนหลวงพ่อครับ หมานี่ไม่ใช่ของเลว หมานี่ซื่อสัตย์ จงรักภักดีต่อเจ้านายดีกว่าคนอีกครับ คนนี่เลวกว่าหมาแยะครับ

สมเด็จ : ถ้าท่านศึกษาในประวัติศาสตร์ ท่านศึกษาในหลักความจริงของศาสนา ท่านศึกษาในประวัติศาสตร์ของการปกครองแล้ว

พระราชาไม่เคยตายเพราะหมา พระราชาตายเพราะอำมาตย์ พระราชาตายเพราะเหล่าปุโรหิต พระราชาตายเพราะเหล่านางสนมกำนัล พระราชาตายเพราะเหล่าข้าหลวงภายใน พระราชาไม่เคยตายเพราะสุนัขเลย สุนัขมีแต่ความซื่อสัตย์ที่จะป้องกันพระราชาไม่ให้ถูกผู้อื่นทำลาย

เพราะฉะนั้น ท่านจะเห็นว่า ถ้าคุณธรรมแห่งความซื่อสัตย์กตัญญูกตเวทีแล้ว หมาหรือสุนัขนี้ มีความกตัญญูกตเวทีต่อสัตวโลกมากกว่ามนุษย์ หมานั้น ถ้าสังเกตดีๆ ถ้านายกลุ้มใจ หมาจะพลอยกลุ้มใจไปด้วย ถ้านายดีใจ หมาจะรู้สึกดีใจตาม ฉะนั้น อันนี้เป็นกฎธรรมดาของสัตว์ที่มีความกตัญญู

แต่ถ้าเลี้ยงคนแล้ว เลี้ยงให้อิ่มยังไง ภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่า กินในบ้านแล้วก็ขี้บนหลังคา ถ้าผู้ที่เป็นอำมาตย์ หรือว่าเสนาบดีในยุคนั้น สมัยแผ่นดินจีนเขาเรียกว่า พวกขันที พวกนี้พอเลี้ยงอิ่มก็คิดกบฏทำลายพระเจ้าแผ่นดิน ซึ่งมีอยู่ทุกหัวระแหงในราชบัลลังก์ต่างๆ แม้แต่ในขณะนี้

ตอนที่ ๒๕

วางระเบียบให้ชีวิต

(วันที่ ๒๑ กันยายน พ.ศ.๒๕๑๑)

สมเด็จ : การทำงานนั้น เราจะต้องมีหลักเกณฑ์ ซึ่งอาตมาก็ได้เทศน์ไว้เยอะแล้วว่า ในสภาพการณ์เราจะติดต่ออะไร กับใคร บุคคลอะไร เราควรจะมีการวางระเบียบแห่งการติดต่อ เพราะว่าการครองตนอยู่วันหนึ่ง เวลานั้นแสนจะมีค่า เวลาผ่านพ้นไป ย่อมซื้อกลับมาไม่ได้

ฉะนั้น เราต้องยึดถือว่า เราเกิดเป็นคนนั้น เราเกิดมาเพื่อใช้กรรม เมื่อเรายังมีลมหายใจ ยังพูดกันได้ เคลื่อนไหวได้ วิญญาณยังไม่ได้ออกจากร่างนั้น เราควรทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อโลกและต่อมวลมนุษย์ และการเป็นมนุษย์นั้น ถ้าไม่มีเข็มทิศ ไม่มีระเบียบ มนุษย์ผู้นั้นย่อมเดินไปสู่จุดหมายแห่งความสำเร็จของชีวิตไม่ได้

เพราะฉะนั้น การเป็นอยู่ของการเป็นคน เราควรจะต้องมีระเบียบและมีจุดแห่งการดำเนิน เขาเรียกว่า สร้างอุดมการณ์ไว้ได้ แต่อย่าหลงอุดมการณ์ อุดมการณ์เป็นแต่เพียงแนวทางแห่งการปฏิบัติของสัจจะ ให้ตัวเราเดินไปสู่บั้นปลายแห่งความสำเร็จ และการเป็นอยู่นั้น เราจะต้องรู้จักวางระเบียบของกาลเวลาว่า วันหนึ่งเราจะนอนกี่ชั่วโมง จะตื่นกี่โมง จะทำอะไรกี่ชั่วโมง และระเบียบนี้ เราจะต้องรักษาระเบียบ เขาเรียก สัจจะแห่งการตั้งปณิธาน

อย่างเช่น อาตมาอยู่วัดระฆังฯ นั้น อาตมาตื่นตีห้า ตื่นมาก็สวดมนต์ นั่งสมาธิ สองโมงเช้า อาตมาต้องเขียนในหลักแห่งธรรมะ สามโมงเช้า ต้องเล่นกับหมาสักพักหนึ่งก่อน ให้สมองมันปลอดโปร่ง สี่โมงเช้า ปั้นพระ ห้าโมง จำวัด ตอนบ่าย ใครนิมนต์เทศน์ ไปทั้งนั้น ถ้าไม่ขัดกับในวัง เพราะในวังเขามีระเบียบของวังออกมาในการนิมนต์

สำหรับรัชกาลที่ ๔ ในยุคนั้น ก็ได้วางระเบียบของตัวเองว่า ท่านโตตื่นตีห้า ฉันก็ต้องตื่นตีห้า ตีห้า หัดพละ ตีหก นวดกาย ตีเจ็ด เสวย แปดโมงเช้า อยู่ห้องทรงพระอักษรรับทราบเหตุการณ์ต่างๆ สิบเอ็ดโมง ออกบัลลังก์ เที่ยงพัก บ่ายสองโมง ประชุมฉุกเฉินตามภาวะ

เพราะฉะนั้น การทำอะไร เราต้องมีระเบียบและมีแบบแผน เขาเรียกว่า มีเข็มทิศแห่งการอยู่ ทุกอย่างมันย่อมสำเร็จ อย่าทำอย่างไม่มีระเบียบ หรือทำอย่างสักแต่ว่าทำ

และการเป็นผู้นำคนนั้น ต้องรู้หลักแห่งการใช้คน แล้วการทำงานใหญ่ต้องจำเอาไว้ว่า เราคนเดียวนั้นทำไม่ได้ดอก คำว่า “สังคม” มันต้องรวมหมู่คณะ เดิน ทำ วิ่ง บางอย่างเราควรจะวางให้ใครไปทำ ก็ควรจะวางเสีย เขาเรียกรู้จักใช้คนเป็น แล้วมันก็อยู่อย่างสบาย คนไม่รู้จักใช้คน ใช้ไม่เป็น เขาเรียกว่า คนนั้นมีกรรม ตั้งแต่ล้างชามจนถึงปูที่นอนต้องทำเอง

2023-4-28 05:04 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (31.56 KB)

ทำดีได้ดีมีที่ไหน   ทำชั่วได้ดีมีถมไป
โลกวิญญาณเขาทรงไว้ซึ่งความยุติธรรมเสมอ

2023-4-28 11:27 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (12.1 KB)

ทำดีย่อมได้ดี
ทำชั่วย่อมได้ชั่ว
ท่านจะไปนรกหรือสวรรค์
จะรู้ต่อเมื่อไปพบกันที่โลกวิญญาณ

2023-4-28 05:12 อัปโหลด

ดาวน์โหลด (128.9 KB)

ตอนที่ ๑

โลกวิญญาณตั้งอยู่ที่ไหน

(วันที่ ๑๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๑๒)

อาจารย์ลัดดา : พรหมโลก เทวโลก นรกโลก ตั้งอยู่ที่ไหนคะ

สมเด็จ : ในเรื่องนี้อาตมาเทศน์ไว้เยอะแล้ว โลกวิญญาณกับโลกมนุษย์กั้นกันแค่กระดาษแก้วทิพย์ใส ภาวะจะถึงโลกวิญญาณ ท่านย่อมต้องทิ้งในโลกมนุษย์ คือ กายในกายของท่านบริสุทธิ์

จักรวาลมนุษย์นี้ สิ้นสุดที่ดาวราหู เลยจากราหู คือยมโลก เลยจากยมโลก ก็คือเทวโลก เลยจากเทวโลก ก็คือพรหมโลก

ทุกวันนี้ มนุษย์อวดตนเก่ง กำลังที่จะหาทางไป อาตมาขอบอกว่า ให้ไปถึงเมืองนาคในมหาสมุทรอินเดียก่อน ก่อนที่จะไปอยู่ในโลกพระจันทร์ ปราสาทของนาคตั้งอยู่ในดินแดนมหาสมุทร มนุษย์ยังไม่กล้าไปถึงเลย แล้วจะไปถึงโลกวิญญาณ โลกวิญญาณนั้น ท่านไม่สามารถไปด้วยวัตถุหรอก ท่านจะต้องไปด้วยกายในกาย ท่านจะต้องปฏิบัติตนให้เหนือกาย นี่คือ หลักธรรมะขั้นสูง อธิบายไปก็ฟังไม่เข้าใจ

คือ ในหลักของการสอนขององค์สมณโคดมก็คือว่า สัจจะคือความจริง ความจริงของธรรมะ ตนปฏิบัติถึงได้ เรียกผู้อื่นมาดูได้ แล้วปฏิบัติตามได้ แต่ทุกวันนี้ ศาสนาพุทธกลายเป็นมนุษย์ตั้งเป็นนักปราชญ์แขนงหนึ่ง เรียนเพื่อเถียง เรียนเพื่อคุย ไม่ใช้เรียนเพื่อทำ จึงทำให้ยุคปัจจุบันที่คนเสื่อมลง

ศีลธรรมนั้นไม่เสื่อม ศาสนานั้นไม่เสื่อม สัจจะย่อมมี แต่มนุษย์ไม่ค้น เรียนแต่พวกทฤษฎี แล้วก็เอาแต่พูด ไม่พยายามปฏิบัติ กลายเป็นว่ามีวิชาประดับโลก ไม่ใช่วิชาพ้นทุกข์

องค์สมณโคดมเข้าค้นสัจจะอันนี้ ก็คือรู้หลักแห่งความทุกข์ ค้นหาเหตุแห่งการมาของทุกข์ เพื่อดับทุกข์ แต่ทุกวันนี้เขาไม่ใช่ศึกษาในหลักของพุทธศาสนาในรูปนี้ เขาศึกษาเพื่อว่า ฉันนี้ก็รู้ แล้วก็เถียงกัน

เพราะฉะนั้น อาตมาจึงว่า รู้สึกเบื่อในการลงมาในโลกมนุษย์ แล้วการทำงานของมนุษย์ในยุคนี้ เขาเรียกว่า ทำแบบไม่มีโครงการ ไม่มีแผนงาน ไม่มีวินิจฉัย ทำแบบขอไปที ซึ่งเป็นภาวะแห่งยุคกลียุคใกล้ระเบิดขึ้นในโลกมนุษย์แล้ว เพราะฉะนั้น จึงขอเตือนว่า ผู้มีศีลธรรมเท่านั้น ผู้มีมนุษยธรรมเท่านั้นที่จะอยู่รอด

เจริญพร